Als schoolleider kom je nog wel eens in een gesprek terecht waarbij een leerkracht en een ouder in conflict zijn geraakt. “Wil je even aansluiten bij het gesprek?” vraagt de leerkracht gespannen.
En zo zit je dan op een druilerige vrijdagmiddag aan tafel met een zenuwachtige leerkracht en een vader bij wie de stoom uit de oren komt. Daar komt bij dat je zelf ook nog een stapel werk hebt liggen en je partner hebt beloofd om eindelijk eens samen naar de bioscoop te gaan. Het gesprek duurt vast niet lang, denk je nog optimistisch.

Het gesprek loopt stroef. De vader heeft voor de tweede keer het tienminutengesprek gemist. Hij had geen uitnodiging ontvangen ondanks dat hij verteld had dat hij en zijn vrouw in scheiding liggen. De leerkracht maakt wat omtrekkende bewegingen; ze vindt het onderling uitwisselen van informatie en nieuwsbrieven de taak van de ouders zelf. Vader wordt alleen maar boer. Er is blijkbaar het een en ander niet goed gegaan in de communicatie. Beetje jammer…

Voor je het weet, zit je in een spagaat. Zeker als je vindt dat de vader misschien wel een punt heeft maar dit wel heel hard aan zet. Daarnaast wil je natuurlijk ook je eigen leerkracht niet afvallen.

Hoe kun je dit gesprek nu tot een goed einde brengen en dan liefst ook nog zonder dat het te lang duurt want de klok tikt door en straks mis je de vroege film nog.

De ouder begint inmiddels steeds harder te praten. “Klacht, onderwijsinspectie” zijn de woorden die je hoort. De leerkracht wordt bleker en bleker.

Beiden zijn behoorlijk in hun emotie terechtgekomen, realiseer je je. Op dat moment zul je dus eerst moeten gaan de-escaleren en de emoties moeten dempen voor je weer in een goed gesprek terecht komt.

Je stelt voor even pauze te nemen, geeft beiden wat te drinken en laat intussen je gedachten gaan over de situatie. Dan herken je het patroon. De ouder gedraagt zich als de Aanklager, er deugt blijkbaar helemaal niets meer van deze leerkracht. De leerkracht zelf kan niet veel meer dan stamelen dat ze toch echt haar best heeft gedaan en dat het nu eenmaal een hele volle klas is met veel kinderen van gescheiden ouders. Niet elke ouder kan optimaal aandacht krijgen. Zij voelt zich langzamerhand een Slachtoffer.

Hoe pak jij de regie zonder zelf te worden meegezogen in het conflict?

Stap 1:

Vraag aan de ouder wat hij in het hier en nu nodig heeft. Echt wel in het ‘hier en nu’ want hoe graag je ook wil, je hebt geen toverstokje dus het verleden kun je niet veranderen.

Stap 2:

Doe je aanbod. Oftewel, dit en dit en zus en zo kan ik op dit moment voor je doen.

Stap 3:

Stel je grens. Dit kan ik dus wel voor je doen maar dat kan ik niet.

Het werkt. De vader geeft uiteindelijk – en nu rustiger – aan wat hij op dit moment nodig heeft. Hij wil heel graag betrokken blijven bij zijn zoon en de school. De leerkracht wordt ook wat minder gespannen en geeft aan in het vervolg twee nieuwsbrieven in de tas van de leerling te doen en de uitnodiging voor de tienminutengesprekken te mailen.

Vriendelijk gaan ze uit elkaar. Helaas ben jij inmiddels te laat voor de bioscoop. Je belt je partner die boos reageert. “Ik kan er toch ook allemaal niks aan doen, ik heb nu eenmaal een zware baan…” In jou begint ook al iets op te wellen van je slachtoffer voelen. Dan grijns je tegen jezelf in de spiegel en vraagt “wat heb jij nu nodig, schat?”